Het begin

Zo'n 45 jaar geleden kwam ik ter wereld. Samen met m'n tweelingbroer Joris zorgde ik ervoor dat het ouderlijke huis te Temse snel te klein werd. Even later kwamen er nog een broer en een zus.

Het vervolg

Op zesjarige leeftijd stond er elke zondag "Chiro" op het menu. De chiro uit die tijd kan mijn echt niet meer vergelijken met de Chiro die je nu ziet. Orde en discipline stonden vooraan. Het uniform moest piekfijn in orde zijn. De toffe tijd die ik hier meemaakte, de avontuurlijke spelen en de toffe groep liggen hoogstwaarschijnlijk aan de basis van mijn huidige drang naar "openluchtleven. Toen de Chiro in de jaren 70-80 het roer langzaam begon om te gooien ben ik dan samen met m'n broer en m'n zus overgestapt naar het V.N.J. Openluchtleven, trek- en wintertochten, sjorren, straffe dingen uithalen. De natuurmens werden hier nog meer naar boven gehaald. Later ben ik tot inkeer gekomen dat mensen in het V.N.J. (en ook alle andere verenigingen die hier rondhangen) toch wel een heel kortzichtig beeld hebben van onze samenleven. Oplossingen die ze voorstellen zijn niet echt verwezenlijkbaar en het confrontatiemodel leidt zelden tot opbouwende handelingen. Neen, ik zou er geen lid meer van worden. En m'n kinderen zal ik er zeker niet naar toesturen. (gaan trouwens nu ook naar de Chiro van Abele) Het meest positieve aan m'n verblijf in deze laatste jeugdbeweging is m'n blijvende interesse voor volksmuziek, de Keltische landen en de streek waar ik nu zo graag ga wandelen : "Frans-Vlaanderen"

Sport

Ondertussen wekte sport in het algemeen, en volleybal in het bijzonder mijn aandacht. M'n middelbare studies volgde ik immers aan het Sint-Willebrordusinstituut te Temse. Deze school stond bekend als een echte kweekvijver voor het volleybal. Eén van 's lands eerste ploegen werd immers opgericht op deze speelplaats. Waar in vele scholen tijdens de speeltijd leerlingen maar wat rondhangen, werd er in Temse volleybal en basketbal gespeeld. 2 uur spelen per dag, 5 dagen in de week. En dan 2 x in de week nog gaan trainen .... Op den duur kan men natuurlijk niet alles blijven doen, en op m'n 18 jaar heb ik gekozen voor de jeugdbeweging. 8 jaar later zou ik de volleybaldraad weer opnemen.

Volksdans, de Vlaamse en Bretoense cultuur

Tijdens mijn jeugdbewegingscarriere werd mijn liefde voor onze Vlaamse cultuur fel aangewakkerd. Reken daarbij dat ik toen iemand kende wiens vader in Bretagne ging werken, en men moet zich er geen tekeningske bijmaken waar alle vakanties en trektochten naar toe gingen. Aan m'n 9 jarig lidmaatschap van Volkskunstgroep Boerke Naas kwam zo'n 6 jaar geleden een heel abrupt einde (waar ik niet verder in detail wens te gaan), maar velen weten dat ik met spijt in het hart op die bewuste woensdagavond afscheid heb moeten nemen van heel wat vrienden.

GR-Wandelen

Toen mijn jeugdbewegingsactiviteiten op een lager pitje begonnen te raken, kwam ik in contact met de wandelsport. M'n ouders waren het beu om steeds rond de kerktoren te wandelen en via Wandelclub Temse werden er andere paden bewandeld. Via deze weg stonden er op korte tijd tochten van 100km en meer op het programma. Euraudax werd geen onbekende, en toen er op een zomerse zondag geen enkele interessante tocht op de kalender stond probeerde ik voor het eerst de GR128. De Vlaanderenroute van Laarne naar Dendermonde werd het startschot van een hobby die ik nog steeds met veel liefde beoefen. We startten toen pal op de plek waar nu de kruising is van de GR128 met de GR122 (die toen nog niet bestond).

Volleybal

Tijd dus om weer oude liefdes naar boven te halen. Toen men in Temse wilde werken aan een heel nieuw volleybalteam sprak m'n mij aan om een website in elkaar te steken. Geen probleem. Ondertussen had ik m'n volleybalschoenen van onder het stof gehaald en op (hoog) recreatief niveau, eerst bij Metavoc, later bij Waasmunster, ging ik wekelijks op een balletje slaan. In Temse werd ik assistent-coach van het eerste team.

Verhuis naar de westhoek

Bijna 4 jaar bleef ik in Temse, tot op het moment dat ik Ingrid leerde kennen. Ingrid heb ik op een nogal ongewone manier leren kennen. De liefde tussen ons stond (en nog steeds) omgekeerd evenredig met de afstand die ons scheidde. Nogal vrij vlug heb ik dan de beslissing genomen om met al mijn hebben en houden te verhuizen naar de Westhoek. Te Poperinge verliep de inburgering vrij vlot. Via Roepovo, de mannenvolleybalploeg, verliep de integratie rimpelloos (alhoewel m'n vanuit het thuisfront soms de bijnaam "Missionaris" op mij probeert te kleven). De interesses van Ingrid en mezelf zijn zo gelijklopend dat de wandeldraad definitief werd bovengehaald. Frans-Vlaanderen ligt op amper 5km wandelafstand zodat nogal vrij vlug begonnen werd met het afhaspelen van de GR128 Frans-Vlaanderenroute. Terwijl deze vroeger onbereikbaar bleek, lag deze wit-rode wandeltocht nu plots binnen handbereik. Via deze GR is de overstap naar de Litoral (voor mij nog steeds één van de mooiste gr's die er zijn) niet zo moeilijk, en zo komt het dat wandelen nu toch een vrij belangrijke plaats in ons leven heeft ingenomen. Dit alles kan je hier rustig nakijken aan de hand van de foto's, verslagjes en agenda.

Naast wandelen, geniet folkmuziek (niet het geitenwollensokkengedoe) onze interesse. En zo hebben we ons 5 jaar geleden ingeschreven in de volksmuziekschool van Dranouter. Dagelijks kan m'n thuis dan ook de geluiden van een diatonische accordeon en een vlaamse doedelzak horen klinken. Samen spelen lukt al aardig en wekt ondertussen ook de interesse van de kinderen. Niet alleen wandelen ze ook graag, maar er zijn er die muziekspelen ook wel zien zitten.... Wordt dan ook zeker vervolgd.

Enfin genoeg gezeverd, de rest kan je hier wel zelf verder vinden. Veel (Wandel)-plezier

Jan